και στο τελος? τι μενει στο τελος? αφου παντα περιμενει στην ακρη του δρομου η απογοητευση. εσυ γιατι να τρεχεις να προφτασεις, μην τυχον και χασεις το παρτυ? να αφηνεις να μαγκωνεσαι στα εξοχες των δεντρων και των αισθηματων? γιατι να πρεπει να υποστεις ολη αυτη την ταλαιπωρια της αναζητησης της πληρωσης, αφου στο τελος ειναι ενα αδειασμα ατελειωτο, που καθε αλλο παρα την ανακουφιση επιφυλλασσει? και πιο παρτυ στο κατω κατω της γραφης? αφου, ειπες, σταματησες να πινεις.
βαριεμαι, ξερεις. βαριεμαι πολυ την αδιακοπη προσπαθεια για μια ματαιοτητα εν τελει. βαριεμαι ακομη και να αναρωτηθω.
τουλαχιστον ας υπηρχε η αναγνωριση μιας υπαρξης ουσιαστικης, μιας υπαρξης αμιδρου φωτος στην ακρη αυτου του απαισιου δρομου. αλλα που. ο βυσσινοκηπος υπαρχει μοναχα σαν μια εμμονικη αναμνηση.

ευτυχως, που δεν καταλαβαινεις.